“Ik heb me hier gewaardeerd gevoeld om wie ik ben, niet alleen om wat ik kan”
Bijna negen jaar was hij Chief Risk Officer (CRO) bij de Volksbank. Op 9 april zwaait Jeroen Dijst officieel af als lid van het Executive Committee. Hij laat een periode vol mooie en memorabele momenten (én honderden blogs) achter zich. Of zoals Jeroen zelf zegt: “Het was #meerdancool’’. Samen met onze CRO blikken we vandaag terug op zijn reis bij en met de Volksbank.
Jeroen, twee termijnen van vier jaar bij deze bank. Hoe kijk je daarop terug?
“Met een onwaarschijnlijke trots en voldoening, dat meen ik oprecht. Nu ik er steeds meer over nadenk, besef ik wat voor geweldige dingen ik heb mogen doen. De Volksbank is een organisatie naar mijn hart, nog meer dan naar mijn hoofd. Ik ben trots op de mensen, het geleverde werk, het verschil dat gemaakt is. En ik ben dankbaar voor de Chief Risk Officer die ik heb mogen zijn. Bij binnenkomst werd mij gevraagd om een atypische CRO te zijn. Iemand die niet alleen denkt in gevaren en wat er niet mag of kan, maar iemand die juist ook kansen ziet. Die denkt in mogelijkheden. Dat heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat ik ook vaandeldrager voor maatschappelijke impact heb mogen zijn. Want het is niet gebruikelijk dat een CRO zich bezighoudt met leefbaarheid, woontoegankelijkheid, duurzaamheid, het herdefiniëren van de maatschappelijke identiteit, noem maar op. In die rol heb ik veel van mijn persoonlijke passie kunnen stoppen.”
En toch besluit je dat het tijd is voor iets anders?
“Als bestuurder weet je dat je een contract voor een bepaalde tijd hebt, steeds vier jaar. Dus weet je ook dat er ergens een keuzemoment komt. Die keuze kun je zelf maken of die maken anderen voor je. Ik heb dit heel open besproken, zeker met mijn vrouw en met mijn ouders. Hoe ziet de periode hierna eruit? Ga ik opnieuw voor vier jaar? Mijn vrouw zei toen: ‘Schrijf elke dag eens op wat je superleuk vindt, waar je enorm veel energie van krijgt. En schrijf ook op waar je helemaal van leegloopt’. Dat heb ik een tijdje gedaan. Zo kwam ik tot de conclusie dat ik de bank, de mensen en het werk fantastisch vind. Maar ook dat er een ‘seen it, done that’-gevoel ontstond op onderwerpen die met toezicht te maken hebben. En ik vind dat de bank ook gewoon een nieuw gezicht nodig heeft. Frisse energie. Het is acht, negen jaar topsport geweest. Met alle dagen 24/7 ‘aan’ staan. Dat is een mooie periode.”
Even terug naar het begin: hoe voelde het toen je hier voor het eerst binnenstapte?
“Dat weet ik bijna nog fysiek. Ik was inmiddels een half jaar weg bij mijn vorige werkgever, ABN AMRO, toen ik een telefoontje kreeg van een oud-collega die bij SNS REAAL werkte. Of ik eens wilde komen praten. Ik kende de bank niet zo goed en had eigenlijk nog geen idee wat ik kon verwachten. Een plichtmatig babbeltje, dacht ik. Dus ik kwam totaal onvoorbereid, in spijkerbroek met m’n cv opgevouwen in de achterzak, aan bij CEO Maurice Oostendorp en CFO Annemiek van Melick. Die vertelden een uur lang zó bevlogen over deze bank. Over de missie, het manifest, de historie… Ik weet nog dat ik dacht ‘dit gaat niet over een bank, dit gaat over mij!’. Het voelde als thuiskomen. Ik ben van gewone komaf, thuis hadden we het financieel niet altijd even makkelijk en bankieren voelde heel ver weg. Maar hier voelde ik me meteen thuis. En dat is altijd zo gebleven. Dat ik me gewaardeerd voelde om wie ik ben, niet alleen om wat ik kan.”
Dat thuis voelen, waar zit dat hem in voor jou?
“Het is hier ok om van het gemiddelde af te wijken. Meer dan bij andere financiële instellingen die ik heb gezien. Dat zit hem in kleding, die spijkerbroek destijds bleek bijvoorbeeld helemaal geen punt, maar ook gewoon in het hele denken en doen, de mens achter de medewerker. Het zit in uitspreken waar je voor staat, in anders dúrven zijn. En zeker, we kunnen ons nog flink verbeteren in diversiteit en inclusiviteit en nog meer een afspiegeling worden van ons klantenbestand en de maatschappij, maar de mentale afstand is echt kleiner dan bij andere organisaties.”
Om nog even bij ‘thuis’ te blijven, in je interne blogs ben je heel open over je privéleven. Hoe kijkt je gezin naar jouw tijd bij de Volksbank?
“Ik denk dat ze me altijd met veel plezier hebben horen vertellen over waar ik dagelijks mee bezig ben. Ze zijn ook enorm betrokken bij waar we voor staan bij de Volksbank, voorbij onze balans en onze producten. Ze delen de trots die ik voel. Maar ze reflecteren natuurlijk ook, zeker nu ze ouder worden. Ik kreeg laatst te horen dat papa veel op zijn nagels heeft gebeten tijdens al die online meetings achter de laptop aan de eettafel in de huiskamer. Dus ook mijn ongeduld, teleurstelling en mindere momenten hebben ze meegekregen. Ik vond het altijd mooi om te horen hoe zij daar dan tegenaan keken. Of dat ze me een spiegel voorhielden. Hetzelfde geldt voor mijn vertrek, als gezin hebben we dat van verschillende kanten bekeken.”
Met jouw vertrek komt er ook een einde aan het fenomeen ‘Jeroens blog’.
“Ja, dat is waar. Jolanda, mijn managementassistente, heeft onlangs als verrassing alle wekelijkse blogs van ruim acht jaar uitgeprint en netjes ingebonden. Een stapel van 25 centimeter hoog. Dan besef je pas hoeveel het er zijn. Het leuke is ook dat, wanneer je ze doorbladert, je echt een duidelijke verandering in structuur en inhoud ziet. En ze brengen zoveel herinneringen met zich mee.”
Waarom ben je destijds begonnen met bloggen?
“Schrijven heb ik altijd heel leuk gevonden. Vroeger al, voor de schoolkrant, sportverslagen. En ook bij vorige werkgevers deed ik dit. Dat is ontstaan midden in de financiële crisis in 2008. Ik werkte bij Fortis en mijn vrouw adviseerde me toen om elke avond op te schrijven wat er allemaal gebeurde. Want dit kon wel eens historisch worden. Die woorden zijn de start van het bloggen geweest. En ook bij de Volksbank kreeg ik meteen carte blanche voor mijn schrijvershobby. Het was een mooie manier om bekend te raken met de organisatie en vice versa. Door te bloggen kan ik een verbinding maken en delen wie ik ben en wat ik doe. Soms op een kwetsbare en prikkelende wijze. En zo is dat jarenlang een wekelijks moment geworden.”
Inderdaad, ruim acht jaar lang elke week een blog. Dat vraagt ook om discipline?
“Zeker, en het past bij hoe ik werk en denk. Heel gestructureerd. Thuis noemen ze het ook wel eens militaristisch gedisciplineerd. Maar het is tegelijkertijd een hobby, het gaat me makkelijk af. Er komt altijd wel iets waar ik over wil schrijven. En in de loop van de tijd heb ik zoveel mooie reacties gekregen. Collega’s die op vrijdag stipt om 09:00 uur al klaar zaten om de nieuwe blog te lezen. En natuurlijk zijn er ook mensen die het minder waarderen. Die reageren met ‘Heb je tijd over?’ Of ‘Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in je privéleven’. En dat is ook prima. Voor mij is het altijd een manier geweest om me te uiten, te verbinden met de organisatie en een aanzet tot leuke dialogen en discussies.”
Wat zou je collega’s nog willen meegeven?
“Gaan jullie niet vragen naar mijn fuck ups? Daar had ik uiteraard al over nagedacht…”
Nou, barst los!
“Ik heb wel een lijstje met zaken die niet lekker gelopen zijn. Een goed voorbeeld is mijn voortvarende plan om Compliance en Legal te combineren in één afdeling. Dat bleek een faliekante misrekening. Toezichthouders moesten in een brief zetten dat het niet mocht voordat ik eindelijk doorhad dat het echt niet kon. Ik gunde iedereen gewoon een overzichtelijke retailbank. Met een eenvoudige organisatiestructuur. Maar hier ging keihard de rode vlag omhoog. En een ander punt op het lijstje is dat ik onbedoeld hoofdrolspeler was in de hele board dynamiek in 2020, met alles wat daarbij kwam kijken. Dat heeft een flinke kras veroorzaakt. Vooral vanwege de schade voor de bank en de betrokken personen, inclusief mijzelf. Die periode heb ik voor mezelf een plek gegeven. Ik weet wat mijn intentie was en daar sta ik nog steeds achter. Bij voorbeelden als deze zou ik sommige zaken nu anders aanpakken. Het is goed om te benadrukken dat ik geen alwetende koning ben die alleen maar successen heeft geboekt. Nee, ik neem soms ook afslagen die later niet goed blijken uit te pakken.”
In onze interne talkshow gaf je aan dat er na je vertrek een periode van ‘even niets’ komt. Hoe ziet dat eruit?
“Ontladen en ontspannen. Ik ga mijn tijd bij de Volksbank een plekje geven, mijn moeder noemt dat ‘alles even op een floppy zetten’. En ik neem maximaal afstand van het werkzame leven. Ik gun mezelf, opnieuw gesteund door mijn gezin, dat ik het voorjaar, de zomer en de herfst dit jaar ten volle mag beleven. Kunnen die nagels ook weer groeien, iets waar mijn vrouw in elk geval enorm naar uitkijkt. En dan zie ik richting de winter wel wat er op mijn pad komt, wat mijn hoofd mij vertelt, mijn hart me ingeeft en waar mijn voeten mij brengen.”
Tot slot, alsnog de vraag wat je alle collega’s wilt meegeven wanneer je straks de deur achter je dichttrekt?
“Vergeet onze oorsprong niet, het DNA van de bank. We bankieren niet voor onszelf. We bankieren voor meer dan 3 miljoen klanten. En bij voorkeur voor 17 miljoen mensen in Nederland. Dus blijf je beseffen dat we letterlijk midden in de maatschappij staan. En als je dat niet ervaart of voelt, doe daar dan iets aan. Ga ernaar op zoek. Want dit is wat de Volksbank uniek maakt in het Nederlandse bankenlandschap. Ik heb hier bijna negen jaar gewerkt, maar ik voel me maximaal verbonden met de 200-jarige historie. Dus vergeet de gedeelde waarde alsjeblieft niet, we doen het voor klant, maatschappij, medewerker en aandeelhouder. Daarmee maak je het verschil: Bankieren met de Menselijke Maat.”
